Van zijn zelfgetitelde albumdebuut. Nevil scoorde in ons land een bescheiden 16e plek, in de VS ging het beter met #2
(o) Beau Williams – C’est la vie (1984). Wie onder YouTube-filmpjes nog weleens reacties leest komt wat bedrogen uit. Natuurlijk was de eerste opname niet van Nevil, maar beweren dat het “maar” een cover is van Robbie, gaat mank. Hij was begin jaren ’80 actief als songwriter voor MCA Records en schreef het met Mark Holding en Duncan Pain. Nevil had aanvankelijk Kool and the Gang in gedachten als uitvoerende, maar dit werd gospelzanger Williams. “C’est la vie”, staat voor “Zo is het leven (nu eenmaal), waarop een meervoudig vocale roep volgt: “That’s life!”.
Robbie was er zelf niet zo happig op het nummer als debuutsingle uit te brengen, hij had immers recentere tracks. Dit was al 3 jaar oud, maar liet zich toch overhalen door verschillende betrokkenen. Niet alleen de mensen van de produktie en engineering haalden hem over, de vrouw die hem definitief overtuigde was zijn 96-jarige grootmoeder.
Country-uitvoering maakt wereldhit van rock n rollnummer
Emmylou Harris behoort toch wel tot de grootste vrouwelijke countrysterren aller tijden. Ze luisterde in die tijd in de tourbus naar rock ’n roll-oldies en daar zat ook deze song bij. Ze kende het al, uit haar tijd dat ze met een folktrio dit soort nummers live vertolkte. Nu was het tijd om You can never te dell maar eens op plaat op te nemen..
Origineel: Chuck Berry – You can never tell (1964). Berry schreef het nummer terwijl hij begin jaren ’60 in de bak zat vanwege een hier beschreven delict. De Amerikaanse rock ’n rollartiest zou met studioalbum ‘St Louis to Liverpool’ nog eenmaal succes hebben. Je zou het een verlenging van zijn hoogtijdagen kunnen noemen, single ‘No Particular Place to Go’ was hiervan de bekendste. Het zou ook zijn laatste Top 10-hit zijn in de VS, tot 1972 (toen hij nog incidentele grote hit ‘My Ding-a-Ling’ scoorde). ‘You can never tell’ reikte daar nog tot #14, in ons land was dit werkelijk waar Berry’s enige hit! En eentje met voor hem ongebruikelijk weinig gitaar, maar wel piano en saxofoon.
Het verhaal gaat over een jong stel, waarbij de man werk vindt en ze steeds welvarender worden. Niet zoals veel songs waarin stellen tegen van alles aanlopen, gaat het dit stel wel voor de wind. “”C’est la Vie”, says the old folks, ‘it goes to show you never can tell.” Emmylou had met haar versie succes in de Amerikaanse en Canadese countrylijsten, maar ook in Nederland (#4 in de Top40). Opvallend is vooral het vioolspel van haar dan vaste begeleider Ricky Skaggs. Ze coverde meer nummers in die tijd, veel daarvan -ook C’est la Vie- stonden op album ‘Luxury Liner’. Sommige zelfbenoemde countrypuristen vonden haar meer een coverartiest, wat ze zich toch wel moet hebben aangetrokken. You can never tell wilde Emmylou op een gegeven moment niet meer live spelen: “I didn’t feel that I was bringing anything to it, I guess,”
You can never tell wordt onder verschillende titels opgenomen door o.a. Aaron Neville, Status Quo en (Kenny)Loggins & (Jim)Messina. Filmmakers zijn ook dol op het nummer, zo duikt het op in klassieker ‘Pulp Fiction’ (1994). En gebruikt Stephen King het in zowel ‘Rose Madder’ (1995) en The Institute (2019). Andere filmtitels waar het nummer in voorkomt zijn Spy Hard (1996), We Are Pregnant (2016), Arthur and the Invisibles(2006). Ook in grote TV-series slaan makers het niet over: The Big Bang Theory (afl “The Cohabitation Experimentation” – 2016) en Gilmore Girls (afl “Pulp Friction” – 2005)
Springsteen live versie
Toch lijkt de populairste versie online die van Bruce Springsteen te zijn, die speelde het in 2013 in Leipzig. Het verzoek komt vanuit het publiek en kun je Bruce zien die op zoek gaat naar de juiste toonhoogte. Daarna neemt hij zijn E Street Band mee in de song die hij zich meester maakt. Deze versie (hieronder ook te zien!) is op You Tube ruim 55 miljoen keer bekeken (november 2021). Het houdt op deze manier een classic zeker levende!
