Emmylou Harris – You can never tell (C’est la Vie) (1977)
Country-uitvoering maakt wereldhit van rock n rollnummer
Origineel: Chuck Berry – You can never tell (1964). Berry schreef het nummer terwijl hij begin jaren ’60 in de bak zat vanwege een hier beschreven delict. De Amerikaanse rock ’n rollartiest zou met studioalbum ‘St Louis to Liverpool’ nog eenmaal succes hebben. Je zou het een verlenging van zijn hoogtijdagen kunnen noemen, single ‘No Particular Place to Go’ was hiervan de bekendste. Het zou ook zijn laatste Top 10-hit zijn in de VS, tot 1972 (toen hij nog incidentele grote hit ‘My Ding-a-Ling’ scoorde). ‘You can never tell’ reikte daar nog tot #14, in ons land was dit werkelijk waar Berry’s enige hit! En eentje met voor hem ongebruikelijk weinig gitaar, maar wel piano en saxofoon.
Het verhaal gaat over een jong stel, waarbij de man werk vindt en ze steeds welvarender worden. Niet zoals veel songs waarin stellen tegen van alles aanlopen, gaat het dit stel wel voor de wind. “”C’est la Vie”, says the old folks, ‘it goes to show you never can tell.” Emmylou had met haar versie succes in de Amerikaanse en Canadese countrylijsten, maar ook in Nederland (#4 in de Top40). Opvallend is vooral het vioolspel van haar dan vaste begeleider Ricky Skaggs. Ze coverde meer nummers in die tijd, veel daarvan -ook C’est la Vie- stonden op album ‘Luxury Liner’. Sommige zelfbenoemde countrypuristen vonden haar meer een coverartiest, wat ze zich toch wel moet hebben aangetrokken. You can never tell wilde Emmylou op een gegeven moment niet meer live spelen: “I didn’t feel that I was bringing anything to it, I guess,”
Gebruik in films en TV
You can never tell wordt onder verschillende titels opgenomen door o.a. Aaron Neville, Status Quo en (Kenny)Loggins & (Jim)Messina. Filmmakers zijn ook dol op het nummer, zo duikt het op in klassieker ‘Pulp Fiction’ (1994). En gebruikt Stephen King het in zowel ‘Rose Madder’ (1995) en The Institute (2019). Andere filmtitels waar het nummer in voorkomt zijn Spy Hard (1996), We Are Pregnant (2016), Arthur and the Invisibles (2006). Ook in grote TV-series slaan makers het niet over: The Big Bang Theory (afl “The Cohabitation Experimentation” – 2016) en Gilmore Girls (afl “Pulp Friction” – 2005)
Toch lijkt de populairste versie online die van Bruce Springsteen te zijn, die speelde het in 2013 in Leipzig. Het verzoek komt vanuit het publiek en kun je Bruce zien die op zoek gaat naar de juiste toonhoogte. Daarna neemt hij zijn E Street Band mee in de song die hij zich meester maakt. Deze versie (hieronder ook te zien!) is op You Tube ruim 55 miljoen keer bekeken (november 2021). Het houdt op deze manier een classic zeker levende!