Rory Gallagher & Jerry Lee Lewis – (I can’t get no) Satisfaction (1973/2020)

Geplaatst door
oorsprong van Home » Hit en origineel » Opvallend » Rory Gallagher & Jerry Lee Lewis – (I can’t get no) Satisfaction (1973/2020)

Rory Gallagher & Jerry Lee Lewis – Satisfaction

Gallagher Lewis Satisfaction
Een van de nieuwe single releases van week 35 2020 was een cover van de Rolling Stones hit
‘I Can’t Get No Satisfaction’ door de Ierse blues & rock gitarist Rory Gallagher in samenwerking met good old Rock ‘n’ Roller Jerry Lee Lewis. Een bijzondere combinatie, dus goeie reden om eens wat meer op te zoeken over het nummer.

(o) Rolling Stones – (I can’t get no) Satisfaction (1965). Het origineel uit 1965 is, zo gezegd, van The Rolling Stones, en geschreven door Mick Jagger en Keith Richards. Ze schreven dit tijdens hun derde noord Amerikaanse tour, in mei van dat jaar toen de bandleden verbleven in het Fort Harrison Hotel in Clearwater, Florida. Volgens Keith Richards schreef hij de openging-riff half in zijn slaap : ‘ik werd wakker met die riedel en ik dacht ‘dat moet ik vastleggen.’ Jagger schreef in de dagen erna er passende tekst bij: een protestsong tegen de consuptiemaatschapij die hij aantrof in Amerika, en dan met name de reclames. Het pakte goed uit, want 6 week na de release stond het op nummer 1 in de
Billboard Hot 100, hun eerste nummer 1 hit in America, daarnaast werd het hun eerste grote internationale hit. Het werd een nummer 1 hit in 9 landen, en een top 10 hit in nog eens 4 landen.

Hitgeschiedenis

In Nederland werd het op 18 september 1965 de 8ste nummer 1 hit uit de geschiedenis van de Top 40, dat in Januari van dat jaar van start ging. Het was trouwens niet hun eerste nummer 1 in Nederland, precies een jaar eerder stonden ze op 1. Dit was in de Tijd voor Teenagers Top 10 (voorloper Top 40)  met een cover van ‘It’s All Over Now’.

The Rolling Stones hadden een platencontract bij het Britse Decca, die alle Amerikaanse releases uitbrachten bij het dochter label London Records. Zo kon het gebeuren dat de Amerikaanse releases afweken van de Britse releases. In de US verscheen de single in juni, in de UK pas een maand later, met een andere B-kant. Rond dezelfde datum kwam in de US het album ‘Out Of Our Heads’ uit,
met de nieuwste single ‘Satisfaction’. Echter, in de UK kwam het album pas uit in september 1965, met een andere tracklist. Bovendien gek genoeg zonder, ‘Satisfaction’, toch tot nog toe hun grootste hit.
Het nummer stond pas een jaar later op de Britse release van het verzamelalbum
‘Big Hits (High Tide and Green Grass)’.

Gallagher en Lewis samen op Satisfaction

Na het huwelijksschandaal van Jerry Lee Lewis (hij trouwde in 1957 zijn 13 jarige achternichtje) liep zijn carrière een flinke deuk op. Toen in begin jaren 70 zijn populariteit weer wat begon toe te nemen, vloog Mercury Records Lewis naar London, om muziek op te nemen met een groep getalenteerde Britse en Ierse muzikanten, waaronder Rory Gallagher en Peter Frampton.
Van deze opnames verscheen in 1973 het album ‘The Sessions’. Een van de niet op het album verschenen nummers was ‘Satisfaction’, een samen werking tussen Lewis en wijlen Rory Gallagher. Het staat wel op de komende compilatie, The Best of Rory Gallagher, die op 9 oktober staat gepland. Op het nummer zingt Gallagher en speelt lead gitaar. Lewis speelt de elektrische piano en zingt aan het eind ook nog wat regels.

Toen aan Lewis werd voorgesteld om ‘Satisfaction’ op te nemen, leek hij het nummer helemaal niet te kennen. een beetje in verlegenheid gebracht omdat hij het nummer niet echt kende, begon Jerry’s paranoia te werken en dacht dat hij werd beetgenomen. Rory overtuigde hem ervan dat het nummer bestond, en leerde het hem.
Naast het verschijnen op The Best of Rory Gallagher, zal Lewis en Gallagher’s versie van “Satisfaction” worden uitgebracht als een limited-edition 7” vinylsingle.

De meest noemenswaardige zijn de covers van Otis Redding (1965), Aretha Franklin (1968) en Devo (1977), bijzonder zijn ook de versies van Samantha Fox (1987) en Vanilla Ice (1989). Maar de versie van Britney Spears (2000) is de versie die volgens velen bij de slechtste covers ooit behoort.

Met dank aan: Ben Striesenou.

slechtste cover ooit?