Rolling Stones – Rolling Stone Blues
Het is zeer weinig artiesten gegeven om al zo lang actief te blijven en dan ook nog nieuw en relevant werk uit te brengen. De eerste plaat sinds 2006 is een feit en ‘Hackney Diamonds’ levert vooral lauwerende kritieken op. Ondanks het verlies van drummer Charlie Watts houden andere kernleden Mick Jagger, Keith Richard en Ronnie Wood de moed erin. Het laatste nummer van het album is een cover van het nummer waar ze in 1962 hun naam aan ontleenden. En zo lijkt de cirkel nu helemaal rond met Rolling Stone Blues 
Origineel: Muddy Waters – Rollin’ Stone (1950). Keith Richards verklaarde tijdens een interview met VH1 ooit dat ze tijdens een eerste optreden snel een naam moesten verzinnen. Op dat moment lag er een plaat van Waters op de grond met de tracklist boven. Het oog van Brian Jones viel toen op deze titel en “Rollin’ Stones” waren een feit. Het management voegde meteen de “G” toe en de rest is geschiedenis. Bluesgrootheid Muddy Waters was overigens niét de eerste die met de term “Rollin’ Stone” kwam aanzetten. Hank Williams kwam een jaar eerder met het lied ‘Lost Highway’ met de tekst: “I’m a rolling stone, all alone and lost.”
Maar met de Rollin’ Stone waar Waters over zingt loopt het minder slecht af, die gaat lekker zijn gang. Die roept naar de vrouwen als hun mannen niet thuis zijn en versiert ze. Hij refereert ook naar het begrip “Catfish”, één die gevangen dient te worden door de mooie vrouwen. Maar dat niet alleen, Waters gebruikt een deel van het arrangement én de tekst uit ‘Catfish Blues’ (1941) van Robert Petway. Hij had rond 1948 nog weinig succes gehad als zijn muziek nog uitgebracht wordt op het Aristocrat-label. Dat verandert als Chess Records dit label overneemt en Muddy’s eerste uitgave in 1950 een goedverkopende blijkt. Dat is Rollin’ Stone, dat zijn carriere in beweging brengt en hem uiteindelijk tot de grootste artiesten binnen het moderne bluesgenre doet behoren.
Cirkeltje is weer rond
De wat ongepolijste akoestische versie is de enige manier waarop de Stones dit hebben kúnnen coveren. Dat ze de song Rolling Stones Blues als laatste track hebben gekozen, kan wel een heel gepaste sluiting zijn van hun oeuvre. Met het origineel begon immers hun carriere en zo dit weleens het slotstuk kunnen zijn van hun reguliere studiowerk. En wie had in 1962 beweerd dat de Stones dit liefst 61(!) jaar later nog zouden opnemen en uitbrengen, zou in een dwangbuis zijn beland. Luister hieronder naar zowel de nieuwe versie als die van Waters, maar ook Catfish Blues van Robert Petway.